Yaz başında karanlık kulede kaybettiğim bir saati, uykuda bularak geri kazandım. Kule bu denli kötü o halde, demeye getirmişti biri. Zor günler sorulunca duraksardım. Susmak, anlatmaya paydos etmek değildi. Bazen, tüm dünya bana sussun isterdim. Böyle zamanlarda en çok sebep göstermemeyi özlerdim. Zaten söylenmedi diye sebepsiz sayılacak bir şey olabilir miydi?Adı konulmayan duyguları, dile getirilmeyen düşünceleri kardeş bilip, evimde yatıya tutardım. Belki bunların hepsi o bir saatlik boşlukta gerçekleşirdi. Sonunda ya kule sahiden bu denli kötüydü ya da biz bu ve benzeri kuleleri fazla abartıyorduk.
13 yıl önce
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder