Yalnızız

Duvara gömülmüş eğri büğrü bir kitaplıkta karşıma çıkmıştır, adıyla etkilemiştir, gel gör ki kapağı kaldırılmamıştır. Yalnızız. Ne kadar da gerçektir.

Yalnızlık aslında bir düet şarkısının iki yarısını da kendin söylemeye mecbur olmaktır. Rezil olursun, kimse bilmez, komiktir, içinden veya dışından gülersin, fark etmez. Heyhat, duvardan seken bir fısıltı bile uzun susuşlara yeğdir, yoksa sesine yabancılaşırsın. Fiziğin dünyasında hiç bir nesne bir başka kuvvetin etkisi olmadan hareket etmez, edemez zira eylemsizlik kararı almıştır. İşte yalnız insan, doğasından gelen ve bir anlık kızgınlıkla alınmışa benzeyen bu kararı bozamaz, o kuvveti bulamaz, yorucu bir duygudur, zincirleri kıramaz, duvarları yıkamaz, kuvvetle (ama bahsettiğimiz kuvvetle değil) muhtemeldir ki oturduğu yerden bile kalkamaz. Zaman geçtikçe sade derisi kalınlaşır, çünkü kimselerin haberdar olmadığı bir geçmişte ruhu çok defa incinmiştir, zarafetine nasıl kıymışlardır Allah bilir. Ne yapsın, herkesin bir tekrar deneme eşiği vardır. Süt testisine düşen kurbağa misali; çabalamayan boğulur, çok çırpınan kaymak bağlatıp kendini dışarı atar, fakat tüm heyecanını bir beyaz okyanusta yitirmiştir, üstüne üstlük her yanına tortu sinmiştir. Yalnızlığın kokusu, tıka basa dolu otobüste yanı boş kalan ayyaşın, torbasında unutulup küflenen ekmeğin, daha kış gelmeden havasız kalan bir apartman dairesinin kokusuna benzer. Evden çıkarken anahtarı unutma tedirginliğinin yarattığı mikro kalp çarpıntısı kadar gürültülüdür etraf. Ve hayal kırıklığı genellikle oradadır, sebep saymaya gerek yok. Üzüntü paylaşılamaz, huzur ancak içeride bulunabilir, başkaları konudan bağımsızdır. Sevinçlerinse paylaşılması gerekir, tehlikeli duygudur, paylaşılmayan sevinç her an yerini kibir, öfke ve sonunda vazgeçmişliğin harmanına bırakabilir.

Bir sinsi türü vardır yalnızlığın, beklemediğin anda vuran, o da zaman zaman kalabalıklar içinde belli eder kendini. İnsan anlaşılamadığında, boşa konuştuğunu fark ettiğinde, evde yaptığı yuvasına kaçıp saklanan çocuğa döner. Frekansların tutmaması büyük şanssızlıktır, iyi niyet her zaman kanaat notunu arttırsa da değerlendirme kriterinde mevzubahis değildir. Seslere kulak verdiğinde, cisimlere çok dikkatli baktığında, çoktandır bildiğin yüzlerin birer yabancı olduğunu anlayıverirsin. Çok eğlendiğin bir gece yarısında, tebessümünü bile yarıda kesecek şekilde olduğun yerde donup kalmak, kendi kendine orada ne aradığını sorgulamaktır; tartan pistte koşarken aklına takılan stres kırıntısıdır yalnızlık. Belki birbirini o kadar çözmekten, artık karşılıklı güven sağlayamamaktır. Bir de yalana başvurmak vardır ki, orada kendi kendini katıksız hapse mahkum etmiş olursun. Yalanın yoğun takip gerektiren dünyasında kendi kafanın içiyle başbaşa kalakalırsın.

Yine de dert etmeye gerek yoktur. Avcundaki çizgilerin en uzununa tek başlayıp, yolun sonunu tek bitireceğini unutmamak gerekir. Hakikatte kimse tam anlamıyla yalnız değildir. Rüyaların, ideallerin, duaların ve koruyucuların her zaman yanında olacaktır. Düşler Tarlası'na göz kırparak diyebiliriz ki, insanlar gelecektir.

Onun Her Anı Heyecan Dolu

Güzel bakan gözleri güzeli görürdü. Aklından kim bilir neler geçerdi. Yavru kedi gibi ürkek yürürdü, adımları duyulmazdı, her defası ayrı bir sürpriz, oysa aynı heyecandı. Uykusunda dünyayla pazarlık ederdi, o mutluyken az daha yavaş dönsün isterdi. Kelimeleri tane çilek gibi tatlı, itiraf etmek gerekir ki hitap edene afrodizyak, hitap etmeyene alerjik etkiliydi. Hem renkli hem de sade olabilirdi, gariptir bunu aynı anda da başarabilirdi. Onunla yaşam, bir Bogart/Bacall filmine benzerdi. Çekim vardı, mücadele, karizma vardı; sonuçta güçlü bir anlaşma umudu oluşturan altruist ve fakat adı konulmamış aşk vardı.

Onu düşünmek şunun gibi bir şeydi.. Tam yerinde akla düşen bir şiir dizesi, yüksek sanatın içinde bir yerde tasvirsiz uyumlarda buluşan kontrastlar, sonunu hatırlayamadığın bir klasikte özdeşleştiğin yan karakteri anımsamak, dalga geçerken gerçeği görmek, gündelik hayatın endişesinin seni uyur-uyanıklıktan çekip çıkarmaya çalıştığı anda gösterdiğin birkaç saniyelik direniş, öylesine giydiğin bir gömleğin çok yakışması, beğenilmek ve tebrik almak, doğru seçim yaptığın bir tatlı tabağının henüz başlarında olduğunu fark edip sevinmek, genç hissetmek ve zaten genç olmak, esasında temelde uzun bir yola çıkmak, freni unutmak, yorulmak ama yoldan keyif almak..

Cesaret ihtiyatın bittiği yerde başlardı. Ümit gönlünün ekmeğiydi.

Aşk Üzerine Kısa Bir Yazı

Kuş olsan yutak diyeceğim, öyle de değil ama, böyle tam boğaz gibi de değil; neyse, işte oralardan karnına doğru bir sıcaklık yürür bazen. Vücut ısın hatırı sayılır derecede artar, yanakların da kızarmıştır. O an konuşamazsın zaten, bir soruya cevap vermen gerekiyorsa daha beter saçmalarsın. O an beynin tekinsiz bir ev gibidir, düşüncelerinin kapısı gıcırdayarak açılır, seslendiğinde tek duyduğun yankıdır. Ayakta durabiliyorsan öyle kalmak daha iyi, oturmaya çalışırken düşen çok olmuştur. Kelebek etkisinin canlı örneğisindir, havadaki en ufak olumsuzluk seni Ithaka yollarında perişan olan Odysseus'a çevirebilirken, dikkatli bakmasan göze çarpmayacak bir umut kırıntısıyla savaş meydanındaki William Wallace karizmasını yakalayabilirsin. Arkadan rap müzik çalar, adımların ritm kazanır. En güzel şarkıları layıkıyla söyleyebileceğinden o kadar eminsindir ki. Kahkahalarında seviye sorunu yaşayabilirsin, kendini tutamayabilirsin. O an zincirlerin sana pek kırılası gözükür; duvarların yıkılası, engellerin aşılası olduğu, tüm evet/devam/ok/tamam/kabul et butonlarına basabilmenin possible olduğu, bıraksalar dev adımlarla turlayıp gelebileceğin küçük bir dünyada yaşıyorsundur artık. İnsanın aynı anda hem bu kadar algıları açık, hem de bu kadar gözleri kör olabilir mi (not:teknik olarak olabilir)? Esasında pozitif olmak için renkli taşlara ihtiyacın yoktur, duyguları dışa vurmak için çime çiçeğe şifreli notlara da ihtiyaç duyulmaz. Gizlenme genç; zaten titreyen sesin, nereye saklayacağını bilemediğin ellerin, bir de her geçen gün mum gibi eriyip buna rağmen üstüne başına tütükırkbirkeremaşallah bir güzellik gelen bedenin seni ele verecektir. Hiç dudaklarını ısırma, durup dururken melankoliye bağlamanın da alemi yok; 90'lı yıllarda pop müzik dinlemiş olmak insanı derinden yaralayabilir, kediyi merak ve fazla romantizm öldürür, uyma onlara.. Yapman gereken, spontan nirvanasına ulaşmak isteyen her ruhun geçmesi gereken adımlardan geçmek, sonuçta da durumunu olduğu gibi kabul ederek huzur bulmaktır. Bugündür, aslında dündür, yarındır fark etmez, ortada tek gerçek vardır.

Aşıksındır.

Walk off the Earth

Harika..